Te Anau, Millford Sounds, Doubtfull Sounds, owaka,

Vanaf Te Anau, Millford Sound, Doubtfull Sound, Owaka,
Dunedin en Kaikoura

Di.18-2:
We staan om 08.00 uur op en zien dat Freek zich ook weer bij ons gevoegd heeft. We checken uit, halen broodjes en koffie en gaan heerlijk in het zonnetje aan het Wakatipu-Lake ontbijten. Er wordt alweer druk geskydived; het weer leent zich er uitstekend voor. Op naar Te Anau, waar wij zullen overnachten, na de scenic Cruise in Millford Sound. Het is weer een mooie route; eerst nog een stuk langs het Wakatipu Lake( dat 80km lang is, op het breedste stuk 7 km breed en het diepste punt is 362 meter!) rondom bergen. Hoe zuidelijker wij rijden, hoe minder Ferns we zien (varen-bomen). We maken nog een koffiestop bij Brickethall in Mossburn. Net na de middag komen wij aan in Te Anau. We rijden vast langs ons overnachtingsadres om te vertellen dat wij er 's avonds niet heel vroeg zullen zijn. Is geen probleem, daar is zij aan gewend. Mooi mens trouwens, onze gastvrouw. Allerlei kleuren haar, ook allerlei kleuren vingernagels, redelijk corpulent en heel goedlachs! Wij gaan op weg naar de Millford Sounds, voor wij hier zijn nog een scenic route van 121 km. Onderweg zijn er genoeg vieuwpoints; er wordt dan ook aanbevolen om minstens 2 uur voor de route uit te trekken. Het "mirrorlake" doet zijn naam zeker eer aan en is erg mooi. Jammer van die K- sandfly's. De rest van de vieuwpoints bewaren wij voor de terugweg, want om 15.00 vertrekt de boot. Mooi op tijd kunnen wij aan boord. Reden wij net nog in de volle zon, net na de tunnel, bijna in Millford Sounds, is het een kleine wereld! Veelal laaghangende bewolking; we kunnen amper de contouren van de omliggende bergen zien, en die zijn juist zo mooi! Als wij uitvaren, zien wij zelfs niet de top van de Mitre Peak, (1692) dit is de hoogste berg van Fjordland National Park en dankt zijn naam aan zijn vorm, nl die van een mijter.
Ieder nadeel heeft ook zn voordeel: doordat het recentelijk heeft geregend, zijn de watervallen "vetter" en das natuurlijk wel heel mooi. Het is sowieso een heel mooie tocht, ondanks de nevel. Het heeft wel iets mysterieus zo. Om 17.00 gaan wij weer van boord en rijden wij de mooie route naar Te Anau weer terug. We stoppen nog uitgebreid bij The Chasm, een soort van rotsformatie die sculpturen vormen hebben door de stroming van het water. Ondanks dat je hier aan de zuid-west kust zit, is hier evengoed nog tropische flora te bewonderen. Tegen 19.30 komen wij terug in Te Anau de zon schijnt hier weer uitbundig en alle terrasjes zitten vol. Wij zoeken gauw een plekje voor de auto en strijken neer op een terras en gaan aan het bier, héérlijk! Wij zitten hier gauw een uur en gaan dan iets te eten zoeken. Het wordt de chinees! Het stikt hier in heel N.Z, sowieso van veel Aziaten, in welke vorm dan ook, zowel toeristen als ondernemers ( Vietnamezen, Cambodjanen, Molukken, Balinezen,Thailand, Pakistan, Indiërs en natuurlijk chinezen en Japanners) .
Na het eten gaan wij ons motel opzoeken. Onze gastvrouw staat ons al op te wachten en vraagt of we low fat danwel volle melk willen? ( bij ieder motel krijg je melk, das voor in de koffie, denken wij). Uiteraard nog even kaarten en we zijn weer de laatsten van het complex waar het licht uitgaat!

Wo 19-2
Wij ontbijten op ons gemak en rijden na de koffie nog even langs het Lake Te Anau. Het is toch weer zulk mooi weer joh! Na een half uurtje zijn wij ruimschoots op tijd in Manupouri, waar w om 11.30 kunnen inchecken voor onze overnightcruise naar de Doubtfull Sounds. Om exact 12.00 varen wij uit, met stralende zon! Over het Lake Manupouri, met aan de rechterkant de Kepler mountains, echt schitterend, deze hoge bergen met mooie begroeiing tot aan het wateroppervlak. We nemen de West Arm, tot het Underground Powerstation, een elektriciteitscentrale. Hier stappen we over op de bus, die ons over de 21 km lange Wilmutpass zal brengen. Dit is de enige weg in dit onbewoonde stukje wereld, en er staan zelfs verkeersborden! In Deep Cove, aan het einde van deze pass, stappen we op ons cruise-ship. We zijn met 70 personen, een mooi gezelschap, waaronder nog 4 andere landgenoten. Joost uit Brabant (naast Maaskantje) Stephan uit Noord Holland, heel sympathieke gasten en dan Hanneke en Bart, een heel leuk stel uit Eindhoven(nou ja, Gulpen en Dronten, samengevoegd in Eindhoven). Joost loopt gewoon op zn houten klompen!
We varen helemaal tot aan de open zee.(Tasmanzee) en zien een kolonie Seals. Onderweg zien we af en toe een little blue pinguïn opduiken maar deze zijn zo snel, dat het lastig is om ze op de foto te krijgen.
We varen dicht langs de Cleve Garth Falls, een 365 mtr hoge waterval. De cruise is een aaneenschakeling van schitterende natuur en mooie momenten. We hebben ook veel plezier gehad met de ander 4 nl; . Gertjan heeft vanaf het begin al een "vriendin" en vrouw met een heel chagrijnige bakkes, die altijd iets te zeuren heeft en daar heeft ze Gertjan voor uitgekozen! Ook tijdens het eten zoekt ze hem op, tot grote hilariteit van Freek en mij. Wat een mazzel kan je hebben, toch? Aan boord is alles tot in de puntjes verzorgd; continu verse koffie en thee, versgebakken muffins, er is een keukenbrigade die ons de meest lekkere dingen voorzet! Ook met onze kamer hebben wij het getroffen: we hadden gewoon een 4-persoonskamer geboekt. Je loopt dan het risico dat er nog een vreemde bijkomt. Op de gang zijn er gemeenschappelijke douches en toiletten waar je dan gebruik van kan maken. Wij kregen echter de family-room, met eigen badkamer en toilet! Wat een feest toch! Het is allemaal redelijk gehorig, maar dat geeft wel wat extra sjeu aan het geheel. Als we weer een stukje landinwaarts gevaren zijn, gaan de ankers uit en kunnen we kajakken of met een tenderboot mee. ( geruisloze motorboot die dicht langs de fjorden kan varen). Wij kiezen voor de kajak. Het is nog steeds heerlijk weer en absoluut niet koud. Met zo'n 30 personen gaan we kajakken, heel relaxed, alleen jammer van die K-sandfly's! Helemaal gek word je ervan! Gj zit net in de kano en bedenkt dan dat hij beter zn schoenen uit had kunnen doen. Dit doet hij alsnog, vaart terug naar de boot en geeft zn schoenen aan een "matroos" zeg maar. Laat die sukkel ze alsnog in het water vallen! Beetje jammer, zo'n matroos.
Na de kajaktour, waar iedereen de nodige sandfly-beten heeft opgelopen, is er voor de echte die-hards nog gelegenheid om te zwemmen. Gj en Freek behoren tot deze bikkels! Dan moeten we nog opschieten ook, want om 19.30 kunnen we aanzitten aan het buffet! Wauw, werkelijk, wat ontzettend lekker allemaal, en het ziet er ook allemaal zo mooi opgemaakt uit! Het smaakt net zo heerlijk als wanneer "onze" Bert heeft gekookt! O, en dan de desserts! Na het eten is er nog een informatieve film over flora en fauna in de lounge, maar wij vinden het veel te gezellig met de andere dutchy's dus wij blijven allemaal hier zitten. Het is maar goed dat om 22.30 de bar sluit. Bijna iedereen ligt al in zn kooi. Dan besluiten wij ook maar te gaan slapen, want morgenochtend om 06.30 worden we weer gewekt!

Do 20-2
Wij staan dus belachelijk vroeg op en om 07.00 staat iedereen zowat alweer op het dek! Alleszins de moeite waard trouwens; de ochtendnevel die langzaam optrekt, echt zo een beetje sprookjesachtig! Om 7.30 staat er weer een geweldig ontbijtbuffet te wachten, alsof wij gisteravond niets gehad hebben!
Na het ontbijt, als we alweer een stuk gevaren hebben, komen we in een soort van baai. Hier gaan alle motoren, generatoren en weet ik wat ze allemaal aan boord van een schip hebben, uit, om een volkomen "Sound of Silence" te hebben. Er wordt zelfs niet gelopen of geklikt met een fotocamera om dit effect zo goed mogelijk te bewerkstelligen. Nooit geweten en nooit ervaren dat echte stilte zo indrukwekkend kan zijn. Alleen maar vogels, getjilp, gefluit, geklater van waterval, gekabbel van water, echt heel indrukwekkend. Aan alle mooie dingen komt een eind en als we weer bij het Powerstation zijn, gaan we weer met de bus via de Wilmutpass, nog een stukje met een ander schip en weer terug over het Lake Manupouri naar Manupouri.
Exact om 12.00 meren we af. Hier nemen we afscheid van Joost, Stephan, Bart en Hanneke. We rijden nu zuidelijk, via Tuatapere langs de kust, via Riverton, Invercargill, Fort Rose, Otara, waar Slope Point is, het zuidelijkste puntje van het Zuidereiland. We stoppen bij Curo Bay, waar wij met veel mazzel een paar "geel-oog-pinguins zien. We rijden nu op wat de Scenic Southern Route heet, en zitten in de "catlins". Dit is een streek die zich kenmerkt door regenwouden afgewisseld met gele stranden en hoge, ruige kliffen. We zoeken een overnachting( we hebben niets besproken) en het wordt de Owaka Lodge in Owaka. Het is toch al weeer 20.30 ondertussen, en gaan eten bij het enige restaurant dat nog open is. Niets mis mee; de eigenaressen vraagt 100 uit over waar wij vandaagu komen, wat wij doen, en wat wij van NZ vinden, etc. Thuis kaarten we nog een potje en gaan slapen, het is weer een lange dag geweest. Gj zijn onderbenen, enkels en polsen zijn helemaal opgezet door de vele Sandfly beten die hij heeft opgelopen. Gelukkig kan hij er wel goed door slapen!

Vrij.21-2
Na weer een verkwikkende nachtrust, ontbijt en koffie gaan wij weer op pad. Er zijn vele mooie punten op onze Scenic Route, zoals de Cathedral Caves: leuke wandeling er naar toe, door het regenwoudbos en dan over het strand, en de Purakaunui-falls, het is allemaal grevel-weg waar wij over rijden, dus het schiet niet echt op. Maakt niet uit, onze eindbestemming voor vandaag is Dunedin, aan de oostkust.
We rijden/lopen naar Nugget-point, waar wij weer een geeloogpinguin spotten, die naar buiten staat te kijken.( hoe simpel kan een dier staan kijken? Het is net onze hond!) bij het Lighthouse hebben we een mooi uitzicht over de kustlijn, kliffen en rotsen, waar een kolonie zeeleeuwen ligt.
In Owaka drinken we koffie ( we zijn vanochtend eerst weer een stukje terug gereden, vandaar), en reserveren ondertussen onze slaapplaats voor de komende 2 nachten in Dunedin. Dit valt nog niet mee, want het is onwijs druk en veel is volgeboekt. Dunedin is een universiteitsstad en komende week beginnen de colleges weer. Het is ontgroenings-weekend, zeg maar. Het stikt van de jongelui. Best gezellig centrum trouwens, en als wij aankomen bij ons Woodlandsmotel gaan wij te voet naar het centrum. Wij gaan eten bij de "Lone Star" een soort van western-restaurant-bar-pub. Clint Eastwood en andere grootheden hangen hier aan de muur en de muziek is ook aangepast; heel gezellig. Het is alweer tegen middernacht als wij teruglopen naar ons motel. Toch nog maar ff kaarten, want je moet wel in het ritme blijven. Het is buiten nog mooi onrustig als wij gaan slapen, maar dat boeit ons niets!

Za 22-2
Het is alweer mooi weer en we doen alles lekker op ons gemakkie. We kunnen hier heerlijk op ons eigen terrasje zitten en lopen niemand voor de voeten. Het is al na de middag als wij op pad gaan. Hier in Dunedin is de "steepest street" oftewel de steilste straat ter wereld, de Baldwin Street. Wij gaan hem gewoon "doen" de lengte is slechts 161 meter. Op deze lengt is de gemiddelde stijging 1: 3,47, oftewel 28,8%. Op het meest steile stuk is dat zelfs 1: 2.86, oftewel 35%! Het is hier trouwens helemaal niet druk. We komen gelijk aan met 2 Chinese meisjes. Foto's maken natuurlijk, en toen kwam er nog een man narr boven gepufd, een Deen.
Hij vroeg in het algemeen of iemand een foto van hem wilde maken, en het chinese meisje ging een foto van hem maken. Dat andere meisje lag helemaal in een deuk ('is ook heel grappig natuurlijk als je foto's maakt van een wildvreemde). Toen stelde ik voor aan die meisjes om allebei naast die man te gaan zitten, en dan zou ik een foto maken van hun drieën. De Deen helemaal blij en die Chinezen kon je afvoeren! Het opvallende aan de Baldwinstreet is, dat er aan beide zijden gewoon woonhuizen staan. Stel dat je je gras moet maaien?
Hierna downtown gegaan, naar de I-site. Als wij in Kaikoura zijn, willen we graag een whale-watching doen, en dat schijn je toch voor te moeten reserveren. Het is altijd zo belachelijk druk bij zo'n informatiebureau, de VVV zou er stinkend jaloers op zijn. Anderhalf uur later, maar mèt reservering op zak, gaan wij naar de Otago Peninsula; een landtong, een langwerpig stuk schiereiland dat aan Dunedin vastzit, en waar veel "wildlife" zit.
De zon is ineens weg, en er steekt een koude wind op. Op de kop van de landtong, op Taiaroa Head, zit een Royal Albatros Kolonie. Doordat het ineens zo hard waait, hebben we geluk, wij zien er wel 8! Gigantische vogels met een spanwijdte van vleugels van wel meer dan 3 meter! Hun maximum vliegsnelheid kan wel 100 km/uur bedragen. De pinguïns hebben er geen zin in vandaag, tenminste, wij zien ze niet. Wèl zagen we nog op de terugweg, in een brakwaterbaaitje een lepelaar en een wit-kop-reiger (heeft vast een andere naam, maar die weet ik even niet). We zijn nog langs het enige chateau dat NZ rijk is gereden, maar niets van gezien, de hekken waren alweer gesloten.
Terug naar huis, auto neergezet, en te voet downtown. Het stikt weer van de jonge dames, ook wel jongens, maar de meisjes zijn duidelijk in de meerderheid, en dan vooral in heel korte rokjes en broekjes. We zien een leuk etablissement waar wij naar binnen gaan. Eerst moet nu overlegd worden met de manager of wij überhaupt nog kunnen eten??? Het kon nog, en er zitten nog meer mensen te eten. (Anders voel je je helemaal zo weggekeken!) toen wij klaar waren, (weer verrukkelijk gegeten trouwens) was Olivia ( het meisje wat ons heeft geholpen) ook klaar met werken. Ze raakt aan de praat met Freek en loopt een heel eind met ons op. Ze had een "doggybag" mee, ze heeft dus een hond, en uiteindelijk ging Freek mee de hond uit laten......

Zo 23-2
Wij worden door Freek verrast met thee op bed, hoe schattig! Het is nog mooi op tijd, 8.00 uur, maar wij rijden vandaag naar Kaikoura, dat is nog voorbij Christchurch, en de afstand tussen Dunedin en Kaikoura bedraagt gauw zo'n 550km. Onderweg komen we nog langs een aantal "dingen" die wij aan willen doen.
Ontbijten, uitchecken en om 9.15 rijden we weg. Lekker zonnetje, blauwe lucht, wel veel wind. Onze eerste stop is bij Shagpoint, even voorbij Palmerston. Mooi stukje kust waar wij weer een kolonie Seals zien, waaronder een dooie. Jammer zeg! We zien ook een aantal Shags, een soort van aalscholver, een beetje lelijke vogel. Helaas geen pinguin, maar die zie je bijna niet midden op de dag. En door! De volgende stop is bij Moeraki. Hier zien wij de Moeraki Boulders, oftewel de "knikkers van de duivel" . Het zijn enorme ronde stenen, vlak aan de kustlijn, die volgens een Maori legende voorraadmanden zijn van een kano die vergaan is. Eigenlijk zijn het gewoon mudstone rotsen, ontstaan door erosie. Sommigen hebben een omtrek van wel 4 meter en wegen enkele tonnen. Wij maken gelijk gebruik van de gelegenheid om hier koffie te drinken en slaan een slag in een leuk winkeltje dat er bij is. Wij rijden weer door. We gaan nu van de 1af en rijden via een toeristische route naar Oamaru, waar onze volgende stop zal zijn. Hier heeft familie van onze overbuurtjes een bakkerij en 's kijken wat hij voor een lekkers heeft. Wat een bijzonder stadje, dit Oamaru. Heel historisch, veel oude gebouwen in victoriaanse stijl. Het blijkt de stad te zijn waar de meeste beschermde oude gebouwen van NZ staan. In Harbour street, waar de bakkerij zit, zijn ook allemaal van die oude gebouwen en huizen. Er lopen mensen in een soort van klederdracht en er rijden zelfs van die velocipèdes rond ( zo'n fiets met een enorm groot voorwiel en een heel klein achterwieltje). Bakker Edmund is er niet, maar zijn chinese werknemer is erg aardig. Hij herkent Freek gelijk van de vorige keer, en hij smeert ons cinnamon-custard dingen aan( $15,-). We gaan richting het strand waar wij misschien pinguïns kunnen spotten, maar ook hier zitten de pinguïns lekker in zee.
We zien wel heel veel zeerobben. Gos, wat zijn dat een luie beesten zeg! O wee, als je dichterbij komt dan binnen een straal van 2 mete: dan trekken ze die bek open en beginnen een gevaarlijk geluid uit te stoten! Via het centrum van Oamaru rijden we weer naar de 1 en vervolgen onze route noordwaarts. Hoe dichter we bij Christchurch komen, hoe donkerde de lucht wordt. Het duurt niet lang of er vallen hele dikke druppels. Deze dikke druppels gaan over in een enorme hoosbui. Dit gaat even door, en dan ineens is de hele straat wit, alle auto's gaan of staan al langs de kant en het is een enorm lawaai op de auto. Vette hagelstenen! Hàrd dat het gaat! Echt de hele weg is wit! Wij rijden langzaam door terwijl alle auto's beschutting zoeken onder de bomen. De lucht is fantastisch om naar te kijken, het flitst aan alle kanten, veel grijskleuren langs en door elkaar heen. Ineens zien Gj en ik het tegelijk: zo'n twister-staart wolk! Hij staat rechts van ons, en zien hem langzaam van ons afgaan en veranderen van vorm. Iets verderop zien wij dat hij hier recht doorheen is getrokken: golfplaten, dikke takken, omgewaaide verkeersborden, tuinmeubilair, er ligt vanalles op straat. Mensen komen voorzichtig uit hun huizen en lopen naar de straat, zo van: wat is hier gebeurd? Wij rijden door, en het lijkt alsof de hagel ons blijft achtervolgen. Dit heeft toch wel een uur geduurd. De temperatuur is inmiddels gezakt naar 10 graden, en het waaide nog steeds als een gek. Pas tegen 20.00 komen wij aan in Kaikoura. Hier was het droog en ook niets gevallen, wel nog steeds harde wind. Ons Heritage Lodge Motel snel gevonden en wij gaan opzoek naar een restaurantje. Inmiddels weten we wel dat je zeker niet na 20.45 in een restaurant moet aankomen, want dat is gewoon te laat. Dus het eerste het beste dat wij tegenkwamen naar binnen gegaan. Dit blijkt een soort van bio-organisch restaurant te zijn. Geen idee wat wij gegeten hebben, zeewier of zo, met weet ik wat er door heen, maar het was in ieder geval erg lekker. In het motel hebben ze gelukkig internet. Dit is trouwens lang niet overal vanzelfsprekend. Vandaag is Hennie jarig en die willen wij uiteraard feliciteren. Wij realiseren ons ook dat vandaag de sluitingsceremonie is van de Olympische Spelen. Helaas weinig van meegekregen, wel weten wij dat de nederlandse equipe een record aantal medailles in de wacht heeft gesleept, en dat Bob de Jong Vaandeldrager zal zijn.
We kaarten nog een potje, en wat gebeurd er? Ik win gewoon vet!
Morgen wordt het vast weer mooi weer, want er staan veel sterren aan de hemel joh! Jammer dat wij het Southern Cross niet herkennen, want die is vast te zien nu!