Van Motueka tot en met Queenstown

Van Motueka tot en met Queenstown

Di.11/2
We ontbijten, drinken koffie en om 10.30 rijden we weg. We hadden hier trouwens een prachtig uitzicht vanuit onze kamer en ons terras: over een kiwiboomgaard met daarachter een sportvliegveld vanwaar vliegtuigjes opstijgen met parachutisten. Leuk om naar te kijken. We rijden over een leuk binnenweggetje waar de grootste hopplantage van NZ is. Hier komt dus de hop voor al het NZ-bier vandaan. De schapen lopen er gewoon onder en tussendoor. Voor we de "6" opgaan, bij de junction, drinken we koffie met een gevalletje erbij, zonnetje erbij, 24 graden, héérlijk! Wij rijden door de "Hope Range", een aaneenschakeling van mooie uitzichten en S- bochten. Als wij door de Buller Gorges rijden, gaan we op een picknickplaats met mooi uitzicht een broodje eten maar de lol is er gauw af want het stikt hier van de Sandfly's. We horen zulk mooi vogelzang om ons heen maar het is lastig deze vogels de spotten. Midden op de middag komen we aan bij Buller Bridge Lodge, ons overnachtingsadres voor de komende 2 nachten in Westport.
Paula ( spreek uit: Poola) ratelt allerlei informatie over ons uit en ondertussen doen wij ons tegoed aan de candy-pot die zij ons voorhoudt.
We installeren ons, rommelen gezellig wat en na de koffie gaan wij richting Cape Foolwind. Het is een mooie wandeling van zo'n 1,5 uur langs de kust die uiteindelijk leidt naar een kolonie pelsrobben. Weer een kadootje dit! Mooie blauwe lucht, zonnetje erbij, terwijl meer landinwaarts dikke bewolking hangt. Onderweg zien wij een soort kip-achtige vogel, geen kiwi, die vreselijk druk is met zichzelf en totaal geen angst heeft voor voorbijgangers. Bovenop een klif is een mooi uitzichtplateau gemaakt en hier vandaan hebben wij een prima zicht op de pelsrobben. Dieren zijn altijd zo leuk om naar te kijken, vooral ook als er jonkies bij zitten. Goh wat leuk, je kan ze ook duidelijk horen. Na een tijdje gaan wij weer verder, om Freek, die het hele stuk is teruggerend om de auto te halen, tegemoet te lopen. Eenmaal weer "thuis" lopen we naar het centrum om een restaurant te zoeken. Het wordt de " Denniston Dog" wat een prima keuze blijkt te zijn. Tijdens het wachten beginnen wij vast aan een potje kaarten, dat later thuis afgemaakt wordt( wie heeft er eigenlijk gewonnen?) en we kijken nog even naar de route voor morgen. Ondertussen is het alweer 01.00 uur!

Wo. 12/2
Wij zien aan de plassen dat het heel hard geregend heeft; Gj is er wakke van geworden en begrijpt niet dat wij er niets vang gehoord hebben. Nu schijnt de On weer, maar die gaat het niet winnen van de bewolking denk ik.
Na ontbijt en koffie rijden we via de kustweg naar Karamea, aan het begin van het Kahurangi N.P. We stoppen om naar Lake Henton te lopen; een wandelingetje van zo'n half uur. Mooi regenwoud-pad er naar toe; het meer is gewoon een meer. En door!
In Karamea drinken we koffie: in een tuin met van die picknicktafels, er is een soort lokaal met tafeltjes en stoeltjes, retro-inrichting, als je naar achteren kijkt, voorbij de toonbank, kijk je regelrecht de keuken in, met zo'n groot ouderwets fornuis. Vanuit de tuin kon je nog een soort van lounge-ruimte inlopen met een paar hogere bartafels met krukken eromheen, een oud bankstel en een 2-persoonsbed. Ik kon niet zien of dat er iemand in lag, er stonden wel schoenen onder het bed met sokken eroverheen. Bijzonder plekje weer dit met wel heel lekkere koffie! O ja, het toilet was buiten!!! Het kan zo als filmdecor doorgaan. Op naar Oparara. De rit hiernaartoe is slechts 16km maar zit weer vol S-bochten en gaat over een gravelpad. Gewèldig weer dit! De "Oparara Arch" is een lime-stone boog waar geen mensenhand aan te pas is gekomen, echt puur natuur en onze bek valt open als wij na weer een hele leuke wandeling hier aan uitkomen. Het heeft net geregend, maar nu schijnt de zon, zo'n mooi gezicht, die zonnestralen op die natte bladeren, die glinsteren als pareltjes. We lopen terug naar het beginpunt want hiervandaan vetrekken nog meer wandelingen. Je moet vooral niet stil gaan staan anders wordt je weer belaagd door die Sandfly's: enkels, kuiten, knieholtes, hier zijn ze gek op! Ze zien er uit als fruitvliegjes maar wacht maar tot ze op je gaan zitten! We hebben een soort olie gekocht, waarop staat: bye bye sandfly. Geen idee of dit helpt maar dat merken we vanzelf. Het volgende highlight is de Moria Gate Arch. Via een wandelpad langs de Opararariver, snelstromend, heel helder poepbruin water, waarschijnlijk ijzerhoudend. Via een "cave" komen we bij de Moria Gate, weer zo'n wonderlijk natuurschoon lime-stone gewelf met stalagtieten aan het plafond. Het lijkt saai, maar ook dit is weer schitterend. Wij komen voor de 2e keer hetzelfde meisje (20-25?) tegen; nieuwsgierig als wij zijn, vragen wij waar zij vandaan komt? Ze blijkt uit Freiburg te komen ( spreekt echt accentloos engels)! Ze lijkt blij verrast als ze hoort dat wij uit Nl komen. Zij toert in haar uppie door NZ; heeft een auto gekocht ( stationcar) welke zij als campertje gebruikt. Ik vind dat wel pittig hoor, zo'n meisje alleen; toch wel anders dan een jongen alleen, afijn, zij redt zich wel. Vielleicht sehen wir uns noch, also tjüss!
Wij vervolgen wandelend onze route en als we bij de auto komen, denken wij nog ff lekker te kunnen zitten: vergeet het maar! Sanfly-attack!
We rijden weer terug naar Westport. The Dannistog Dog, het restaurant vzn gisteren, is voor herhaling vastbaar, dus hop, naar DD. We gaan alle drie steengrillen, weer een prima keuze. Gelukkig krijgen we op de weg naar DD nog een bui op ons hoofd, maar dat is lekker fris! Uiteraard kaarten wij nog een potje en ik word zowaar geen laatste( ook geen eerste trouwens!)

Do 13/2
Na het ontbijt en koffie checken we uit en om exact 10.00 rijden we weg uit Westport. Langs de kustweg in zuidelijke richting komen we langs Punakaiki; hier zijn de "pancakerocks". Het is gelukkig net droog geworden en de zon komt er zelfs door.
De Pancake Rocks zijn stukken kalksteen die door de zee -en weersinvloeden eruitzien alsof het stapels pannenkoeken zijn. Dit gebied maakt deel uit van het Paparoa National Park. Er is een mooie wandelroute uitgezet met mooi omheinde plateau's van waaraf wij de Pancake's aan alle kanten goed kunnen bekijken. Wij blijven ons verwonderen over de bijzondere flora die hier overal is. Tijd voor koffie!
We vervolgen onze route richting Greymouth. Voordat Freek naar NZ. vertrok, sprak hij geen woord Duits. Ondertussen heeft hij al heel wat Duitse ontmoetingen gehad
( vooral vrouwelijke) waardoor hij zijn vocabulaire uitgebreid heeft met een woord dat een Duits meisje hem geleerd heeft:" Maulwurf" . Telkens als wij nu een meisje zien waarvan wij denken dat zij Duitse is, vragen wij ons af: Maulwurf?
Tijdens de koffie, nog bij de Pancake Rocks, zitten wij even te roken. Er komt een touringcar-chauffeur op ons af en hij zegt dat hij "out of cigarettes" is, en of hij een sigaret mag kopen? ( sigaretten zijn echt belachelijk duur hier, 40,--NZD pp). Gj vraagt of hij misschien een shaggie wil draaien? De man gaat bijna uit zn dak, want een pakje shag kost hier wel 60NZD pp! Nadat de koffie op is, staat mijn Gj dus gewoon te dealen met de buschauffeur; hij verkoopt hem 2 pakjes shag voor 60 NZD! Wij rijden ondertussen al weer heel wat kilometers terwijl het benzinelampje toch al een tijdje brand. Ik zie daar de lol niet zo van in; de mannen wel, kijken hoeveel km je nog kan rijden op de reserve! Zij kicken daar op. Ik ga dus echt niet duwen! We halen "makkelijk" Greymouth, waar wij de tank weer voltrappen en we rijden door naar Hokitika, waar wij een Bed & Breakfast hebben. Wij komen hier aan en Peter is onze gastheer( 't is net paulus de boskabouter). Een hele ruime kamer, dat wel, maar het ruikt er een beetje, tja, hoe zal ik het zeggen, een beetje vreemd! En we hebben ook nog een gedeelde badkamer! Nou ja, maakt niet uit, we zien wel. We gaan de stad in. Hokitika is best een redelijke plaats met behoorlijke middenstand. Er zijn heel veel van die jade-winkels, of van die soort " factory's" waar ze jade verwerken, slijpen, etc. Het weer is echt flut! Dan regent het weer 5 min, dan schijnt de zon weer, niet koud, op den duur wel klammig. We doen de "heritage-wandeling" rondom Hokitika, van 10 km. Buiten de stad om, langs de paardenrenbaan, langs het vliegveldje, eigenlijk niets aan. Wij zijn gewoon teveel verwend! En eigenlijk hebben wij ook geen zin om te lopen, dus we besluiten na een uur gewoon linea recta terug te gaan naar het centrum. We zoeken een leuke bar, Stumpers, waar wij beginnen met koffie, daarna een jug. ( grote kan met bier). Het is er onwijs druk, overal trouwens. De wachttijd om een tafeltje te krijgen om te eten bedraagt een uur, dus wij besluiten ergens anders te gaan eten en straks weer terug te komen. Het wordt Pipa Pizza, waar wij net het laatste tafeltje krijgen. Zitten we net, zie ik een muis lopen! Volgens mij dacht de muis van: shit, ze hebben mij gezien, en hij verdween gelijk onder het buffet! De pizza was verrukkelijk trouwens. Hierna weer terug naar Stumpers, waar wij gezellig een paar potjes gepoold hebben. Hoe leuk was dat! Er stond ook een jukebox, en een man gooide er telkens geld in maar had geen idee hoe het werkte. Dus die zegt tegen ons: kijk maar ff, zoek maar iets uit! We raken met de barman aan de praat en nu blijkt dat morgen hier de Coast to Coast is. Dit is een route tussen de oost en westkust van het zuidereiland, 243km! waarbij de deelnemers fietsen, kajakken en rennen! Pffff, heel bewonderenswaardig, ik moet er niet aan denken!
Afijn, wij zijn de laatste gasten deze avond, en we zoeken onze B&B op. Ook hier is alles donker.

Vr 14/2.
We ontbijten gezellig met een engels echtpaar, waar wij toevalligerwijs bij de pizzeria ook naast zaten. Zij herkenden ons in ieder geval en begonnen gelijk enthousiast te vertellen. Er kwam nog een Zweeds duo en nog een engels echtpaar; het was echt volle bak! We checken uit en rijden hierna eerst nog 20 km noordelijk, naar Kumara Junction. Freek kreeg gisteren bericht van Thirza ( meisje uit de groep waarmee hij naar NZ is gereisd) dat zij bij Greymouth zitten (haar moeder is toevallig nu ook hier) en we hadden afgesproken dat als wij bij elkaar in de buurt zouden zitten, we dan koffie zouden gaan drinken. Dit was nu dus het geval, dus wij hebben even heel gezellig koffiegedronken met de dames. Ervaringen uitgewisseld en de verhalen van de jongelui aangehoord natuurlijk, heel leuk.
We nemen afscheid en rijden zuidelijk, richting Franz Josef Glacier. We stoppen in Hokitika nog even om bij zo'n jade-atelier te kijken, maar het is lastig iets uit te zoeken als het niet voor jezelf is!
We rijden verder, stoppen nog even voor echt een prutswandeling bij Okarita; hier wilden wij de witte reiger kolonie zien, maar dan hadden we met een boot mee gemoeten, die dus een half uur geleden vertrokken is, òf we moeten 2,5 uur heen en weer 2,5 uur teruglopen. Dit hebben we maar gelaten voor wat het was. Door naar Franz Josef Glacier. Aan de kust scheen heerlijk de zon, maar hoe verder wij landinwaarts reden, hoe dichter de bewolking werd. Aangekomen in Franz Josef zitten wij gewoon in dikke, laaghangende bewolking. Onze accommodatie is wel heel mooi; vrij recent ook zo te zien aan alles. Het ziet er gezellig uit; we zitten aan een soort van hofje en we kunnen lekker van ons afkijken. De ontvangst was weer alleraardigst door een meisje uit Argentinië. Als wij gesetteld zijn, doen wij eerst een rondje dorp. Het lijkt hier net een soort van ski- dorp met restaurantjes, barretjes, souvenirwinkels etc. We spotten een paar kea's ( soort papegaai-achtige vogel die hier voorkomt), mooie vogel, dus voor ons is de middag al weer geslaagd.
We lopen even de I-site binnen, en lezen dat het morgen zonnig zal worden. Als dit inderdaad waar is, willen wij graag een helicoptervlucht boven de gletsjers maken. Afwachten eerst maar. Wij gaan kaarten en drinken, of andersom,want het weer nodigt niet echt uit om een echte wandeling te gaan doen. Rond 20.00 zoeken wij een restaurant; het wordt de Space Landing; bere-gezellig en stervensdruk, maar wij hebben mazzel, er is nog mooi een tafeltje vrij. Wàt een personeel loopt hier rond zeg! Wij horen later van de eigenaar, dat 80%hiervan backpacker is; hij laat ze een dag werken, en ziet gelijk of het iets is of niet! Een "maulwurf" komt onze bestelling opnemen; het is haar eerste dag. Ik denk niet dat ze het gered heeft, want wij zien haar niet meer terug! Zoals al gezegd, is het hier reuze gezellig en ze draaien muziek uit de oude doos; zo horen wij Boney M, en ineens komt daar Pussycat voorbij met Mississippi! Ik word aangesproken door een nl echtpaar: zij herkende mij van PipaPizza uit Hokitika. Zij vraagt me gelijk 100 uit en wil van alles weten ( normaal doe ìk dat). Afijn, na een tijdje weet ik mij te onttrekken maar als wij uitgegeten zijn, staat ze ineens naast onze tafel, met haar man, zogenaamd om ons dag te zeggen! Ze gaan doodleuk bij ons aan tafel zitten, en vertelde vanalles wat eigenlijk niet boeide; gelukkig hebben wij alle drie dezelfde humor, dus wij hebben ons kostelijk vermaakt. Ze heten Frans en Joyce en ik heb zomaar het gevoel dat wij ze nog wel eens kunnen tegenkomen.

Za.15/2
Als wij opstaan is het droog maar nog wel bewolkt. We zien wel hele stukken blauwe lucht! De heli's vliegen al druk over . We kunnen in ieder geval een deel van de Frans Josef zien met op de achtergrond een deel van de Minarets (3044mtr).
We besluiten eerst naar de gletsjer te wandelen( naar de voet, althans)een wandeling van ongev. 1,5 uur. Stel dat het helemaal opentrekt, kunnen wij alsnog een helicopter vlucht boeken, maar als het niet helderder wordt dan nu, is het jammer van het geld, want het kost toch NZD 300/pp. Voor 20 minuten.
Als wij bij de gletsjervoet zijn aangekomen, is de situatie nog hetzelfde, dus geen vlucht. Op de terugweg richting parkeerplaats vraagt een meisje(21??) aan mij of ik een foto van haar wil maken? Tuurlijk wil ik dat. Ze blijkt een Maulwurfje te zijn, gaat studeren in Christchurch en hieraanvoorafgaand reist ze NZ door. Als wij bij de auto zijn, vraagt ze of ze mag meerijden naar Franz Josef. Wij gaan eerst koffiedrinken voor we doorgaan naar Fox glacier. Uiteindelijk rijden wij vandaag via Haast naar Wanaka, nog een behoorlijke rit. Maulwurfje blijkt Katharina te heten, wilde eigenlijk wel heel graag meerijden tot Wanaka, maar ze had gebeld met diverse hostels en alles zat vol! scheisse! Nu rijdt ze slechts mee tot aan Fox Glacier( 25km). Goh, dat zou toch heel mooi geweest zijn voor haar, als wij haar helemaal mee hadden kunnen nemen tot aan Wanaka, want dit is wel 5 uur rijden! aber leider!
In Fox Glacier scheiden onze wegen. Wij lopen hier nog tot aan het vieuwpoint van de gletsjer; deze is eigenlijk nog mooier dan de Frans Josef! Dan door naar Haast. Wij zijn gewaarschuwd om hier niet uit de auto te gaan, want hier stikt het helemaal van de sandfly's. We gaan het meemaken. Aangekomen in Haast, gaan wij eerst tanken uit voorzorg, omdat er tussen Haast en Wanaka waarschijnlijk geen benzinepomp is, en we rijden via de Haastpass. Ondertussen miezert het en het ziet er niet naar uit dat het zal opknappen. Haast is trouwens een dorpje van 3x niets! We rijden langs een paar watervalletjes en zien de Mount Douglas (3077mtr).
Zodra wij de Haastpass over zijn, stijgt de thermometer met 4graden! Het voelt geluk veel droger aan. We rijden langs het enorme Lake Hawea, en vervolgens langs het Lake Wanaka. Aan dit meer ligt, hoe voorspelbaar, Wanaka. Het Wanakahotel is gauw gevonden en wij blijken een kamer met "lakevieuw" te hebben. Hier blijven wij 1 nacht en rijden dan naar Queenstown, waar het volgens Freek allemaal te doen is.
Nu eerst "vergaderen" over hoe en wat Queenstown en de Fjordlands. Dit is zo'n prachtig gebied en er is zoveel te doen, je moet gewoon keuzes maken: de MillfordSound of de DoubtfullSounds, het is allemaal mooi. We besluiten voorlopig 2 nachten in Queenstown. Morgen, als wij in Q-town zijn, gaan we eerst naar een reserveringsbureau om dan hopenlijk een overnightcruise te kunnen bespreken naar de Doubtfull Sounds, bijv. vanaf dinsdag, in Te Anau. Afijn, het is al heel wat dat we er uit zijn. We gaan een hapje eten bij The Water Bar-Restaurant, leuk gelegen aan het water. Even voor 22.30 zijn wij weer terug bij ons hotel en gaan nog even in de lobby zitten. Juist op dat moment komt, blijkt later, de nachtportier. Hij ziet eruit als een Cowboy, inclusief hoed. Ik denk dat zn paard buiten stond. Hij is reuze aardig, kauwt afschuwelijk smerig op zn kauwgom, praat heel erg met zo'n rollende "r", en ieder moment kan hij zn pruimtabak uitspugen, z'n revolvers trekken en op zijn paard springen! Hij legt Gj iets uit over de route die wij morgen willen rijden naar Queenstown, maar door de geluiden en gebaren die hij maakt, en die kop van Freek erbij, dan dat gezicht van Gj, ik lig hélemaal in een deuk! Hij drinkt ook:"lots of coffee" to stay awake! Wàt een mooie kerel zeg, geweldig! Wij kaarten nog een potje en gaan dan slapen.

Zo 16/2
Jeetje, wàt een strak blauwe hemel als wij wakker worden, heerlijk! Echt geen wolkje aan de lucht! We ontbijten beneden bij het restaurant waarvan wij ontbijt vouchers voor hebben gekocht. Wij krijgen één boterham, met 4 plakken gebakken bacon en 2 poche-eieren. Freek vraagt, of hij misschien nog een boterham mag? Ja hoor, voor 4 dollars! Absurd gewoon! Afijn, na het ontbijt checken wij uit en rijden de door Sheriff aanbevolen route richting Cardrona. Wàt een schitterende weg zeg, wij stoppen een aantal keren om van het uitzicht te genieten en om foto's te maken.
Aangekomen in Queenstown, wat echt schitterend gelegen is aan het Wakatipu Lake, zijn we gelijk naar het reserveringsbureau gegaan om te kijken wat er mogelijk was mbt de cruises. Goede informatie gekregen over wat wij graag willen. We hebben nu voor dinsdag een nature cruise geboekt in Millford Sounds, en vanaf woensdag tot en emt donderdagmiddag een overnightcruise in de Doubtfull Sounds. Mooi, dat is dan ook weer picobello voor elkaar, nu eerst koffie.
Heerlijk, terrasje aan het water, in het zonnetje, hoe fijn is de zondagmorgen?
Vluchtig een stukje winkelstraat gedaan; de rest bewaren wij tot morgen. Nu op zoek naar ons hotel: Tanoa Aspen Hotel. Mooi hotel joh! We checken in, rommelen wat, en gaan weer richting centrum. Om 16.00 uur hebben we de Jetboat besproken. Een supersnelle boot, die met 90 km/uur over het water scheert en dan van die 360graden bochten maakt zodat iedereen gilt en nat wordt, nou ja, gewoon heel leuk. Het was inderdaad heel leuk: of we nu linksom of rechtsom gingen, Freek kreeg telkens de volle laag! Dit feest duurde goed een uur. Tijd voor een ijsje. Op naar de gondola. Deze brengt ons boven op een hoogte van 800 mtr; daarna verder omhoog met een stoeltjeslift, vanwaar een parcour naar beneden gaat, waarvan je met een "luge"(soort slee) naar beneden suist; je hebt 2 parcoursen: een voor beginners, en eentje voor gevorderden. Wij namen het parcours voor gevorderder en gingen inderdaad met een rotgang naar beneden! Wel kicken hoor, echt lachen. Dit doe je zo vaak als dat je kaartjes hebt voor de luge. Om 20.15 hebben wij besproken voor het dinerbuffet in het skyline restaurant. Hiervandaan heb je een schitterend uitzicht over Queenstown en het Wakatipu Lake, waarover wij vanmiddag gejetboat hebben. Tot deze tijd zijn wij gedwongen om te bieren, heel vervelend.
Als wij naar onze tafel worden gebracht, zien wij schitterend opgemaakte buffetten, met van alles er op en er aan.
We beginnen bij de Salades. Fijn bordje opgeschept, eet smakelijk, wil ik net een hap nemen, weet Freek mij nog net op tijd te waarschuwen dat er een spin over mijn salade heen loopt!!!! Ik had hem dus echt niet gezien! Onze waitress geroepen, en even later kwam de manager. 1000x excuses, heel vervelend, blablabla. Nou ja, ik zat er niet echt mee, het is inderdaad heel vervelend, en het mag niet gebeuren, maar goed, het gebeurt gewoon! Of wij het vooral niet verder wilden vertellen, en wat wij graag wilden? Wij: biedt ons maar een drankje aan, en zand erover. Ok, ook weer klaar. Het was allemaal verrukkelijk trouwens.
Het was al na 22.00 dat wij weer met de gondola naar beneden gingen, ook weer een heel bijzonder gezicht natuurlijk want het was al donker.
Nog even in de hotellobby gekaart en daarna gaan slapen.

Ma.17/2
Wij werden wakker van de housekeeping! Het is al 10.00 uur! Gauw opstaan, ontbijten, want vandaag gaan de de Queenstown Hill lopen. Een pittige wandeling, niet zozeer in afstand, dan wel omdat deze toch behoorlijk stijgt over relatief korte afstand. Het was ideaal weer om te wandelen. Gertjan ook net zo pittig omhoog! Boven, op de summit, echt prachtig uitzicht. Naar beneden is soms zeker zo lastig als omhoog! We zullen morgen of overmorgen onze kuiten wel voelen.
Na de wandeling lekker de stad in geweest, heerlijk, ook nog niet echt gedaan deze vakantie. Lekker een paar keer op een terrasje gezeten, gewoon leuk.
Freek ging zijn eigen ding doen, en tegen 17.30 streken wij neer bij Monty's Bar, waar wij aan de praat raakten met een stel uit Texas, VS. Heel gezellig; lekker gekletst, en ineens was Freek daar weer, alsof hij ons rook!
Vanavond moeten wij de Fergburger eten. Dit schijnt helemaal fantastisch te zijn; wordt alleen in Queenstown gemaakt, er bestaat ook maar één zaak waar ze dit maken en verkopen. De hele dag door staat er een rij! Het is eigenlijk een soort van riante hamburger, puur rundvlees, met allerlei verse ingrediënten, ze worden allemaal individueel bereid; er bestaan allerlei varianten.
Nou, ik moet zeggen: voor herhaling vatbaar! Héérlijk! Vanavond heeft Freek met één van zn matties afgesproken hier, dus wij zijn vanavond gewoon samen.
Morgen rijden we naar Te Anau, dat is hiervandaan ongeveer 180 km, waar wij om 15.00 uur de nature cruise gaan doen in Millford Sounds, wat dan nog 120 km rijden is.
Ik ben reuze benieuwd!