Van Ohakune tot Motueka

Za8/2:
van Ohakune tot Motueka.

Op ons gemak ontbeten, koffiegedronken en ingepakt. Afscheid genomen van Leigh, wàt een bijzonder aardige vrouw zeg! Om 10.45 rijden we weg, en het is wat ze hier noemen: foggy, en het miezert. Niet koud trouwens. We rijden via Raetihi over de 4 naar Wanganui, dat aan de Tasmanzee-kust ligt. We stoppen even bij de Raukawa Falls, waar wij toevallig langsrijden. De route is weer zo mooi; heuvellandschap, kilometers Hobbitton scenery en duizenden schapen! Het heeft hier vast hard geregend, want op veel plaatsen liggen stukken rotsblok of leem op de weg. Gelukkig is het alweer droog en een eindje verder drinken wij koffie met al wéér iets lekkers erbij. Voordat we bij Wanganui aan de Tasman kust zijn,rijden we over de 3 zuidelijk richting Bulls. Nog verder zuidelijk, in Foxton, zijn duidelijk nederlandse invloeden zichtbaar. Behalve een Nederlandse winkel is er ook een molen. Leuk plaatsje, met grappige, brocante-achtige winkeltjes en grappige houten woningen. Via Levin komen wij in Porirua, of eigenlijk heet het Paremata, waar ons overnachtingshotel ligt. Het zijn beide voorstadjes van Wellington. Wij installeren ons, en bepalen de route verder voor op het Zuidereiland. Morgenavond hebben wij namelijk de ferry naar het Zuidereiland, over de Cookstreet.
Freek heeft ondertussen contact gehad met wat "matties"; er is vanavond vanalles te doen in Wellington. Er is o.a. Het 7th, een groots rugbytournooi tussen 7 landen, en Nieuw Zeeland speelt vanavond tegen Zuid Afrika.
We gaan eerst eten bij een Maleisisch restaurant, erg lekker trouwens, (je moest door de keuken naar het toilet, maar dat maakt niet uit!) en daarna gaat Freek met zn matties de stad in. Na het eten lopen Gj en ik ook door het centrum van Wellington; wàt een gekkenhuis is het hier zeg! 60%loopt verkleed, van garnaal tot inktvis, van banaan tot ananas, alle varianten komen wij tegen. Overal grote tv-schermen ivm de wedstrijd. Iedereen is door het dolle heen, want NZ wint met 21-0 van Zuid Afrika! Tegen middernacht gaan wij terug naar ons hotel. Freek zou met de trein komen, die dicht langs ons hotel loopt. We liggen nèt in bed, zo tegen het in slaap vallen aan, of er dendert een trein langs! Wij slapen altijd met alles open, en ik dacht werkelijk dat de trein zo bij ons binnenreed! Verder heerlijk geslapen!

Zo. 9/2:
Het miezert en het waait als een gek als we opstaan. Das fijn, want vanavond hebben we dus de ferry naar het Zuidereiland, en in de boekjes stond al dat het flink kan spoken in de Cookstreet!
Na het ontbijt rijden we naar de Ferry-terminal en parkeren de auto. Hiervandaan gaan wij te voet naar Downtown Wellington. Wij gaan naar het "te PapaMuseum" hartstikke leuk, informatief, interessant, 3-Dfilms over aardbevingen en vulkaanuitbarstingen, het ontstaan ervan, over Maori's, de fauna, kortom echt alles. Er is een groot restaurant, je kan hier echt wel een hele dag doorbrengen. Tegen 15.00 uur gaan wij echter weer naar buiten en nemen de Cable car. Over een afstand van 600 meter stijgt dit stukje 200 meter! Hij stopt bij de Botanische Tuinen, en hier stappen wij uit. Hiervandaan lopen wij door de tuinen weer richting de Terminal. We moeten uiterlijk om 19.00 inchecken; het is pas 18.00uur, dus zeker voorons doen keurig op tijd. En dan begint het wachten........ Geen idee waarom het allemaal zo lang duurt; er vaart een Ferry weg, er komt weer een andere aan, de rij naast ons mag allang rijden en er komt geen eind aan, terwijl onze rij eerder stond,nou ja, het zal wel een reden hebben. Ondertussen trekt de wind steeds harder aan en komen er meer en meer schuimkoppen op het water. Dat belooft wat!
Uiteindelijk, om 21.15 vertrekt de Ferry, met ruim een uur vertraging. Wij zoeken gelijk een tafeltje in het restaurant want we hebben natuurlijk nog niet gegeten. Heerlijk gegeten, en hoppa, de kaarten op tafel. Het is goed dat wij gelijk de spullen hebben afgeruimd, anders had alles nu op de grond gelegen, mèn, wat ging dat schip te keer! En een kabaal van het keiharde beuken van de golven tegen de zijkant van dat schip! Ik zal de details besparen, maar het aantal spuugzakjes slonk zienderogen! Wàt een toestand zeg! Bij ons ging alles keigoed, evenals bij onze buurmannen, wij zaten allemaal heel genoeglijk te kaarten alsof er niets aan de hand was, en met ons wàs er ook niets aan de hand gelukkig! Alles went, zo ook de geluiden; het was bijna een expeditie om koffie te halen! Het liep al bijna tegen 11.30 dat wij het aandurfden om op het dek te gaan kijken. Je moest je echt nog wel goed vasthouden maar het was al een stuk kalmer geworden! Uiteindelijk kwamen wij om 00.45 aan in de haven van Picton. Toen was het nog 3 minuten rijden naar onze B&B, waar Janet ons mooi op stond te wachten. Wij hadden voor in de avond al gebeld dat wij vertraging zouden hebben, dus ze was op de hoogte. Nadat zij ons onze kamers heeft gewezen, gaan we gauw douchen en slapen. Door alle consternatie zouden wij bijna vergeten dat Freek inmiddels jarig is!

Ma. 10/2
Na een verkwikkende nachtrust ontbijten wij om 09.00 uur. Wat een feest zeg, het is nog net geen champagneontbijt, verder zit er echt alles op en aan! Wij hebben juist vernomen dat onze allerliefste, leukste, schattigste, nooit boos te krijgen oppas van de jongens toen wij nog in Jisp woonden Mirananda, moeder is geworden van een jongetje. Wàt ontzettend leuk! Wij genieten van ons feestontbijt. Aan tafel ontmoeten wij een echtpaar uit York, die ons vertellen hoe prachtig het Zuidereiland is. Ook Janet heeft nog leuke, wetenswaardige tips voor ons. Sorry Hobbit Lodge, maar nu stijgt Anchor Downs echt met stip naar de eerste plaats van overnachtingen.
We vertrekken om 10.30 en gelukkig is het weer weer helemaal opgeknapt. We rijden de scenic queens Charlotte Drive in westelijke richting, langs de Tasman Bay.
Waanzinnig mooie route dit; dit gedeelte heet de Marlborough Sound.
Talloze S-bochten, schitterende uitzichten, alsof je in Noorwegen langs de fjorden rijdt, maar dan met een andere begroeiing. Bij Pelorus Sound, even na Havelock, drinken wij koffie mèt een birthdaypie.
We rijden verder door het RaiForrest, richting Nelson. In Nelson stoppen we even, omdat hier zo'n leuk haventje is. Even na 14.00 zijn we al in ons hotel in Motueka. We checken in, eten daarna een broodje bij de Subway, en gaan richting Cape Farewell. Dit is het noordelijkste puntje van het Zuidereiland.
Er loopt slechts één weg naar toe en die houdt op 1 uur lopen voor Cape Farewell gewoon op, dus we moeten ook dezelfde weg weer terug. Wij rijden over de Takaka Hillroad, een stuk van 25 km lang, met daarin 365 S-bochten. Zo, ineens, rijden we ineens vanuit de felle zon in een dikke mistwolk; maar zo onverwachts als wij erin reden, rijden we er ook weer uit. Wij komen aan bij Waitopu; hier liggen de Pupu-springs. Hiervan is wetenschappelijk vastgesteld dat hier de helderste waterbron ter wereld is. Tot op een diepte van 62 mtr kan je de bodem zien. Het deel waar wij nu rijden heet de Golden Bay. We rijden door tot de weg op houdt en doen hie de Hill-Top-Walk, waarbij je op het hoogste punt mooi naar Cape Farewell kan kijken.
Gj en ik lopen de zelfde weg weer terug; Freek gaat rennend via een ander pad naar de parking( denkt hij). Als iedereen weer bij de auto is, moeten we dus weer diezelfde weg met al die bochten terug. In Collinwood drinken we nog even een kop koffie en dan is het al na 21.30 voor we terug zijn in Motueka. Alle restaurants zijn al gesloten of zijn aan het afsluiten. Dan blijft er voor Freek weinig anders over dan te kiezen voor de Mac. Aangezien wij dit nog niet gehad hebben deze vakantie, is dat geen punt! Na afloop uiteraard nog kaarten; het ging echt keigoed, tot het laatste rondje! Jammer zeg!