Van Paihia tot Okahune

Van Paihia tot Rotorua
Eigenlijk hoeven wij geen wekker te zetten: onze kamer ligt naast de receptie en wij slapen gewoon met de deur open, dus we worden gewoon wakker van alle bedrijvigheid in en rondom de receptie.
Het is trouwens weer prachtig weer en vandaag rijden we via Whangarei-Auckland-Hamilton naar Otorohanga. Wij horen van Paul dat het vandaag "Kingti" is, ik denk dat dat bij ons springvloed heet. Dit verschijnsel komt maar 2x per jaar voor en heeft te maken met de stand van de maan en eb en vloed. In ieder geval zijn de golven bij Auckland zodanig hoog geweest, dat in de lager gelegen delen van Auckland de straten blank hebben gestaan. Het springrij in Paihia wordt om 11.00 u verwacht. Klinkt best spannend, maar wij wachten er niet op. Paul vraagt aan Freek of ie kan tegelzetten, want zijn tegelzetter is ziek geworden en er is haast bij. Hij geeft Freek zijn visitekaartje voor het geval Freek werk zoekt want volgens Paul ligt hier het werk voor het oprapen. Na een big hug- take care love-afscheid rijden we naar Whangarei. Het eerste stuk gaat langs de kust en wij zien duidelijk dat de golven hoger zijn en dat het water al behoorlijk is gestegen. Even voor Whangarei stoppen we bij de Whangarei-Falls; hier stopt iedere toerist, dus ook wij. Leuk wandelingetje om de Falls heen gemaakt en een indje verder drinken we koffie met een soort van dadelmuffin. Freek waagt zich aan de worteltaart. Héérlijk! Wij vervolgen onze weg via de Brynderwyn Hills. Mooie route, prachtige begroeiing, heuvelachtig landschap ( dat heb je dan met Hills hè).
Even voor Auckland komen we op een stukje tollweg, waar wij zo'n 60 km op blijven, tot na Auckland. Niets meegekregen van het springtij trouwens. We rijden via de 1 over Pukekohe, en Huntly, waar we een koffiestop houden, Ngaruawahia en Hamilton naar Oturohanga, waar wij in een B&B overnachten. Het landschap ten zuiden van Auckland is weer anders dan ten noorden ervan; heel wijds, wel glooiend met op de achtergrond bergen. Alles is zo netjes onderhouden, het lijkt net één groot park: het gras wordt zo kort gemaaid; 't lijkt mij dat het dan veel sneller verbrand, maar goed, wie ben ik?
Het is in ieder geval een schitterende route. Voor ons doen mooi op tijd komen we bij ons golfresort B&B aan, en we besluiten, mede op aanraden van onze gastvrouw nog naar de Marokapafalls te gaan. En passant, op de terugweg, nemen we ook nog de "Mangapohue Natural Bridge" mee. Wàt een schot in de roos zeg! De route, 48 km lang, giga slingerend,S-bochten,prachtige vergezichten en voor ons bijzondere begroeiing. Het is gelukkig dat niemand van ons last heeft van wagenziekte! De waterval is veel imposanter dan die van vanochtend; ook het pad er naar toe is alsof je door een tropisch woud loopt. Van die gezellige krekel- en tjilp geluidjes erbij, geen mens tegenkomen. Dit valt ons ook zo op: ondanks dat het hoogseizoen is, vinden wij het absoluut niet druk, een cadeautje dus. Een nog groter cadeau is de Natural Bridge. Sowieso de wandeling er naar toe, en toen we bij de Bridge aankwamen: ik kan het niet eens goed omschrijven: een gewelf van leem, aarde, bomen, struiken, begroeiing boven ons in de vorm van een brug, tunnel. Eronder loopt een rivier. Waarschijnlijk door de eeuwen heen heeft het water een tunnel/ brug geslepen in de natuurlijke elementen. Een gewelf boven ons van luchtwortels, varen-bomen. Indrukwekkend mooi, alsof je door een sprookjesbos loopt. Terug richting onze B&B, onderwijl genieten van de mooie zonsondergang die de lucht een bijzondere kleur geeft. Bij de B&B eten we nog net buiten, maar vluchten daarna snel naar binnen vanwege de insecten. Uiteraard gaan we kaarten en Freek wint wéér! Is gewoon mazzel natuurlijk omdat we telkens maar een half potje spelen. Wacht maar tot we het hele potje afmaken!

Heerlijk geslapen, buiten ontbeten en nog een tijdje met onze gastvrouw staan praten terwijl de mannen bij de buren aan het gluren waren want daar wordt een nieuw huis gemetseld. Tegen tienen vertrekken we naar de Waitomo Glowwormcaves: volgens elke reisgids een "must". Hoe het komt weet ik niet, maar we treffen òf telkens een groep fransen òf we zitten temidden van een kudde chinezen. Afijn, we gaan de grotten in; ze lijken veel op de Grande Canalettes bij Villefranche de Conflent, ( voor de insiders onder ons). Allemaal stalagnieten en stalagtieten ( soort druipsteen maar dan anders). Er mogen absoluut geen foto's gemaakt worden en natuurlijk nergens aankomen. Iets verder, tegen het plafond echt duizenden ledlampjes, wat dus de glimwormen blijken te zijn. Als de gids even licht schijnt, zien we vanaf al die wormen een soort spinragdraadjes naar beneden hangen. Hiermee voeden de wormen zich dus. Wij stappen in een boot en varen in het pikkedonker, met boven ons duizenden en duizenden glimwormen. Een heel bijzonder fenomeen, maar met een half uur staan wij al weer buiten. We gaan koffiedrinken bij de Big Azz, een kiwi-boomgaard met een vers fruit en groentemarkt en een restauratie. We kopen vers fruit en vervolgen onze weg naar Matamata.
Hier wonen Tony en Raweyn, nieuwe kennissen van Freek, waar hij al 2x geslapen heeft en die ons uitgenodigd hebben. De roots van Tony liggen in de Achterhoek, Rawey is een "Kiwian". Wàt een lieve mensen zeg: Freek wordt als een verloren zoon onthaald. Het is reuze gezellig en ze wonen bijzonder riant. We kunnen zelfs blijven eten maar dat aanbod slaan wij af; we willen ook niet te laat bij ons overnachtingsadres aankomen. Na een allerhartelijkst afscheid en de belofte dat zij bij een volgend bezoek aan Nederland ook Espel zullen aandoen, vervolgen wij onze weg.
Een leuke binnendoor route langs een fruitteelt gebied. Onze bestemming is Rotorua, een geo-thermisch gebied waar je volgens de reisgidsen ook heen moet.
Er hangt een vreemd luchtje, soort rotte eieren, maar dat maakt niet uit.
Zonder problemen komen wij bij ons hotel aan, waar wij hartelijk ontvangen worden door een Singaporiaan! We hebben een mooie familyroom met wéér een jacuzzi! Vanaf ons hotel is het ongev. 3km lopen naar Downtown, dus we gaan lekker te voet. Vanavond is het "mijn" avond, dwz, ik mag kiezen waar we eten. In het centrum komen we uit bij Pig and Wizzle, een Ierse pub waar je ook kan eten. Waarschijnlijk erg lekker ook, want het is er razend druk. We hebben mazzel, wij hebben de laatste vrije tafel. Hoe gezellig is het hier! De wachttijd bedraagt 45 min., maar dat maakt niets uit, wij hebben immers vakantie, èn we hebben de kaarten mee! Het wachten was echt de moeite waard, goh, wat lekker! Thuis het potje afgemaakt, Freek heeft lekker niet gewonnen!( maar ik ook niet!)

Wo.5/2: we hebben geen wekker gezet en worden pas om 9.15 wakker! Ontbeten, koffiegedronken en toen naar "the living Maori Village" gegaan, oftewel: Whakarewarewa. Een Maori dorp, waar alles er nog authentiek aan toe gaat, en ook nog Maori's leven. We besluiten met een gids mee te gaan; goede beslissing. Het is net Eddy Murphy, zelfde tanden, maakt grappen en lacht ook een beetje zo. Afijn, wij dus met Eddy mee. Het is echt een leuke, interessante tour; zo gedreven als Eddy kan vertellen; de zang, de handenarbeid, de dans, alles doet hij voor, fantàstisch gewoon. Na de tour rijden we om het Lake Roturoa heen, met links en rechts wat uitstapjes. Zo wandelen wij naar de Okere Falls in de Kaituna-river. Spectaculaire raft- en kano- afdalingen. Terug in Rotorua lopen we nog door het Kuirau park, ook geo-thermisch, waar wij bij een bad terecht komen, waar mensen gewoon met hun benen inbungelen. Wij ook maar dan, heerlijk! Wij kijken daarna nog even aan het lake, doen nog een paar inkopen en rijden naar ons hotel. Vanavond is Freek zn avond, we eten bij Hell's pizza. Thuis nemen we nog de route voor morgen door en er moet nog een potje afgemaakt worden. Hier hebben wij het verder niet over. Wel vernemen we nog dat onze kameraden gewonnen hebben, haha! Weet iemand toevallig wat een Kiwano is?

Do 6/2: na het ontbijt werken wij gauw een wasje van Freek weg en we vertrekken uit Rotorua. Wij rijden richting Taupo, en na een koffiestop met weer zo'n heerlijk muffin geval maken wij een wandeling naar de HukaFalls, inde Waitaki river. Imposante, woeste waterval, waar je ook met zo'n jetboot naar toe kan. Dicht bij de Huka Falls liggen de "Craters of the Moon", een geo-thermisch gebied waardoor ook weer zo'n leuke wandeling loopt. Wij rijden door Taupo, maar dat is eigenlijk maar een kleine plaats. We rijden om het Lake Taupo heen en wilden eigenlijk naar de Karangahape Cliffs, maar benzine gebrek noopte ons toch maar door te rijden naar de eerst volgende grotere plaats, Turangi. De benzinestations zijn echt dun bezaaid in dit gebied! We hebben het gered, en met een volle tank rijden we verder zuidwaarts over de 1, die hier Desert Road heet, omdat de weg dwars door de Rangipo Dessert loopt. Bijzondere omgeving weer en tegen 19.00 uur komen we aan in Ohakune, waar wij in The Hobbit Lodge 2 nachten zullen verblijven. Dit is echt het leukste ovenachtingsadres tot nu toe: gastvrije ontvangst, kraakhelder, gezellig ingericht, gewoon heel leuk. Wij installeren ons en lopen naar het dorp om een hapje te eten. Als we weer thuis zijn gaan wij voor ons doen op tijd slapen omdat morgen de Tongariro Alpine Cross op het programma staat!

Vr.7/2: Op tijd er uit, en de mannen gaan naar de bakker omdat we ook een lunchpakket meenemen voor onze Big Walk.
De Tongariro Alpine Cross staat wereldwijd bekend(?) als een pittige track door vulkanisch gebied in dit berggebied. ( mount Ngauruhoe (= de doemberg uit the lord of the rings) , de Mt Tongario en Mt Ruapehu). In totaal bedraagt de afstand 19,4 km , berg op, berg af, er staat gem. 8,5 uur voor! Als wij vertrekken is het prima weer, zonnetje erbij, alleen rond de Mt Tongario hangt een dikke mistwolk. Afijn, na zo'n anderhalf uur raken wij ook in dikke mist, we zien geen klap van de omgeving, het is dat we er bijna invallen, anders hadden we zelfs het Blue Lake gemist, met zulk prachtig mooi blauw water, goh wat jammer! Op het hoogste punt moesten we echt door van die dikke, tja, hoe zal ik het noemen, bruine, dik zandachtige drap naar beneden. Best heftig! Het was soms echt zoeken naar de bewegwijzering want het uitzicht was slechts een paar meter! Hoe lager we kwamen, hoe meer zicht we kregen, en de laatste anderhalf uur liepen we gewoon weer in de zon! Shit happens, wel heel jammer natuurlijk, maar goed, we kunnen wel zeggen dat we hem gelopen hebben, o ja, in slechts 5 uur!!!
Gertjan had ons ' s morgens afgezet op de carpark Mangatepopo, het beginpunt van de route, en zou ons aan het eindpunt, bij Ketetahi weer ophalen. Hij was juist aangekomen toen wij er al aankwamen lopen! Hele taferelen spelen zich af op zo'n aankomstplek: mensen storten compleet ter aarde als ze er zijn, van blijdschap, opluchting of uitputting, ik weet het niet maar het is een geweldig gezicht om hier een tijdje te zitten!
Gertjan was 's morgens, nadat hij ons had afgezet, naar Whakapapavillage gegaan, voor info over andere wandelingen en hij wilde met de gondel mee naar het Whakapapaskifield, waar het hoogst gelegen restaurant van NZ ligt, op 2000 mtr. Hiervandaan is het dan nog 200 mtr hoger naar de top. Helaas was hier ook dikke mist, dus de gondel ging helemaal niet. Toen heeft hij besloten de Taranaki-Falls wandeling te maken, die langs mooie watervallen loopt. Toevallig, aan het einde van de wandeling, loopt een echtpaar hem achterop, en de vrouw vraagt rechtstreeks aan Gj wat voor een handicap hij heeft? Ze blijkt uit Baden Würtenbrg te komen en is de secretaresse van de MS- vereniging van de deelstaat waar BW onder valt. Zij had gezien aan de manier van lopen dat Gj MS heeft, en nu heeft ze hem geïnterviewd voor een artikel dat zij gaat schrijven voor het MS Magazine. Dat er gelukkig ook positieve (?) gevallen zijn waarbij zulke wandelingen dus nog mogelijk zijn, terwijl je helaas vaak het tegengestelde hoort. Bijzondere ontmoeting dit.
Bij thuiskomst in The Hobbit zijn we met een biertje in de Spa gaan zitten; dat hebben wij wel verdient, toch? Wat een weldaad zeg! Daarna weer naar het centrum gelopen om een leuk restaurantje te scoren. Na het eten kijken de mannen voor de route van morgen, en ik ga schrijven!